Ο καθρέφτης...

Εγώ είμαι το κράτος, ο Πρωθυπουργός σου. Αυτός, που 4 χρόνια πριν σου έταξε ''επανίδρυση του κράτους'' ( πως γελάσαμε με την Νατάσσα, τότε, με αυτό το αστείο...) και τώρα σου λέω, πως αυτές τις μέρες του χαμού, ''έχω δει πολύ τηλεόραση'' και πως η κυβέρνηση θα κάνει αυτό που πρέπει. ( Με την Νατάσσα, έχουμε ξεσκιστεί στο γέλιο!).

Εγώ είμαι το κράτος, οι πολιτικοί σου. Αυτοί, που τόσα χρόνια, κλεισμένοι στον κόσμο μας, γαντζωμένοι στις καρέκλες μας μέχρι θανάτου, δεν δώσαμε κανένα όραμα, δεν χαράξαμε καμιά πολιτική (εκτός της ρεμούλας), κλείσαμε όλα τα περάσματα και δεν σου αφήσαμε καμιά διέξοδο, εκτός από το να μας ψηφίζεις, ξανά και ξανά, συνέχεια τους ίδιους. Σε ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη, η δημοκρατία μίλησε.

Εγώ είμαι το κράτος, ο μπάτσος σου. Εδώ και καιρό, σου σκοτώνω τα παιδιά σου ή τα παιδιά των μεταναστών. Δεν έχει διαφορά, όλα κοπρόσκυλα είναι. Εδώ και καιρό, σε ξυλοφορτώνω για ασήμαντη αφορμή, σου μιλάω προσβλητικά, σε πεθαίνω από ''φυσικά αίτια''. Ας πρόσεχες, είχες ''παραβατική και αποκλίνουσα συμπεριφορά''

Εγώ είμαι το κράτος, ο αστυνόμος σου. Αυτός, ο ευσυνείδητος άνθρωπος, που έχει συναίσθηση του ρόλου του και της αποστολής του. Κάποιες φορές μάλιστα, δίνω και τη ζωή μου για να σε προστατέψω. Σωπαίνω όμως, πολύ συχνά, στο όνομα μιας ''συναδελφικής αλληλεγύης''. Πρέπει να καταλάβω, ότι ο μπάτσος ΔΕΝ είναι συνάδελφός μου.

Εγώ είμαι το κράτος, ο κουκουλοφόρος σου. Χρόνια με κυνηγάς, αλλά ποτέ δεν με πιάνεις. Είμαι πάντα μέσα, σε κάθε δίκαια ειρηνική διαμαρτυρία σου για να σου χαλάσω την εικόνα και να σε αποπροσανατολίσω. Κάτω από την κουκούλα μου, κρύβονται πολλοί. ''Αναρχικοί'', ''αντιεξουσιαστές'', πλιατσικολόγοι, ληστές, προβοκάτορες, μπάτσοι. Δεν θα έπρεπε να με φοβάσαι, γιατί είμαι η μειοψηφία, είμαι...λίγοι. Αλλά εσύ που είσαι η πλειοψηφία, δεν κατεβαίνεις στον δρόμο και δεν με συνθλίβεις με τον όγκο σου. Στους λίγους φαίνομαι, στους πολλούς δεν υπάρχω.

Εγώ είμαι το κράτος, τα ΜΜΕ σου. Κοίτα με στο γυαλί της τηλεόρασης, πως σε γοητεύω, πως σε σαγηνεύω, πως σε κάνω να βλέπεις ότι θέλω εγώ. Είμαι ο δημοσιογράφος που τα ξέρω όλα, που τα κάνω όλα, χωρίς φραγμούς, χωρίς ηθική, χωρίς αναστολές. Η αλήθεια σου, είμαι εγώ. Διαφημίσεις.

Εγώ είμαι το κράτος, οι καλλιτέχνες σου και οι δάσκαλοί σου. Χαμένοι σε βλακώδη σήριαλ και στα νυχτερινά μαγαζιά, οι καλλιτέχνες και σε ετοιμόροπα σχολεία/πανεπιστήμια οι δασκάλοι. Άκεφοι, ανήμποροι να σηκώσουν το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ τους ανάστημα, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Γιατί τόση βουβαμάρα;

Εγώ είμαι το κράτος, ο διπλανός σου. Το λαμόγιο της γειτονιάς σου, που παρκάρω την κουρσάρα μου όπου γουστάρω. Ο παλιός συμμαθητής σου, που μπήκα στο δημόσιο σαν κλητήρας και φέρομαι σαν δικτατοράς. Το δικό τους, πρασινογάλαζο, παιδί.
Ο νοικοκυραίος, που βάζω τις παντόφλες μου και είναι σαν να μπαίνω σε φέρετρο. Που στέλνω τα παιδιά μου σε reality show. Reality, ζώου. Που περιμένω τον Λαζόπουλο κάθε Τρίτη, για να τα ''πει όπως πρέπει''
Είμαι η κοινή γνώμη, μια κοινή πόρνη.
Ο τυπάκος, που θέλω να κάνω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι και πως.
Ο γονιός, που δεν έχει χρόνο για τα παιδιά του και μένει έκπληκτος και άφωνος με αυτά που συμβαίνουν. Τα βλέπει, αλλά τα αγνοεί. Του μιλάνε αλλά δεν τα καταλαβαίνει. Στη μάνα σου, το 'πες;

Είμαστε 15 - 16 χρονών. Άδολοι, ακηδεμόνευτοι, μπερδεμένοι μέσα στις ορμόνες μας, χαρούμενοι και λαμπεροί από τα νιάτα μας, ορμητικοί και παρορμητικοί μέσα σε ένα δικό μας κώδικα, πιο άλυτο και από αυτόν του Da Vinci. Με τα σπυράκια μας, με τα τρελά μαλλιά μας, με τα παρδαλά μας ρούχα. Emo και trendy και τα μυαλά στα κάγκελα!
Μας είχατε όλοι για τυφλούς, για χαζούς, για χαχόλους, τσιχλόφουσκες που σπάνε και χάνονται.
Δεν είμαστε εμείς, το κράτος. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν κι εσάς. Αυτό φωνάζουμε, αυτό απαιτούμε, 10 μέρες τώρα. Δεν έχουμε ιδέα αν μας νιώθετε, δεν έχουμε ιδέα, αν μας καταλαβαίνετε, απλά για μια φορά, θέλουμε ΕΜΕΙΣ να μιλάμε και ΕΣΕΙΣ να ακούτε. Κι ας μην σκαμπάζετε, γρι.
Μάλλον, θα ηττηθούμε κι εμείς. Όπως κι άλλες γενιές 16αρηδων που βγήκαν στον δρόμο, πριν από εμάς. Σε 2-3 χρόνια θα γίνουμε 18. Θα ψηφίζουμε.Ίσως ψηφίσουμε τους ίδιους παρλαπίπες, όπως κι εσείς. Μπορεί και να τα ξεχάσουμε όλα αυτά που γίνονται τώρα. Όλα αυτά, που εμείς κάνουμε τώρα. Δεν έχει σημασία. Δεν μας νοιάζει. Είμαστε 15-16 χρονών και το μόνο που μας νοιάζει είναι το τώρα.
Σκοτώσατε τον φίλο μας και πρέπει κάπως να πληρώσετε.
Μπαμπά, μαμά, έλα μαζί μου στο δρόμο. Πάρε την θεία, τον θείο, τον δάσκαλο, τον γείτονα, τον φίλο. Τι σας ζητάμε ρε γαμώτι; Να γίνετε για λίγο και πάλι παιδιά! Πολλά ζητάμε;;;;;

Μικρή Καλοκαιρινή Νιρβάνα.

-Άσε με ρε χριστιανέ μου, να απολαύσω τη φραπεδιά μου! Με έχεις πρήξει! Δεν μπορώ να κάτσω ένα λεπτό αραχτός, για να γουστάρω, ο άνθρωπος; Μου λες για σκάνδαλα κι εμένα, το μόνο που με νοιάζει, είναι το πόσες μπουρμπυλήθρες μπορώ να κάνω με τη φραπεδιά χωρίς να χαλάσει ο αφρός...Δεν φτάνει που έχει οχτακόσιους βαθμούς έξω, δεν φτάνει που το μάτι μας έχει πήξει στα τιραντάκια και τα γυναικεία σορτσάκια που ανεβάζουν κι άλλο τη θερμοκρασία ( και τη λίμπιντο ) κι εσύ μου λες για τη Siemens. Αφού η κυβέρνηση το είπε καθαρά και αυτή τη φορά. ''Θα φτάσει το μαχαίρι, στο κόκκαλο!!'' Τι άλλο να κάνουν οι άνθρωποι;;

Άσε που έχω μπερδευτεί. (Κάτσε να πιώ μια γουλιά, μπας και τα ξεμπερδέψω...) Ο Γερμανός, είναι Έλληνας που πήρε τη Siemens από τον ΟΤΕ; Ένας Έλληνας αγόρασε τον ΟΤΕ από την Siemens και την πούλησε σε κάποιον Γερμανό; Η Siemens αγόρασε τον Γερμανό και ο ΟΤΕ αγόραστηκε από το Ελληνικό δημόσιο;; Πονοκέφαλος...Και σιγά το σκάνδαλο...Το πρώτο είναι ή το τελευταίο;
Για αυτό σου λέω...Το μόνο που με νοιάζει είναι ο φραπές. Και οι μύγες. Πολλές μύγες, ρε παιδί μου κι ακόμα δεν μπήκε ο Αύγουστος που είναι παχιές. Κάτσε να φέρω τη μυγοσκοτώστρα από την κουζίνα.

-Τι;; Δεν σε ακούω, μίλα πιο δυνατά, είμαι στην κουζίνα...Που την έχω βάλει τη μυγοσκοτώστρα...Α! Νάτη..Περίμενε, έρχομαι...Τι έλεγες; Αρχίσαν πάλι, οι φωτιές στα δάση;; Ε, και τι έγινε; Δεν θυμάσαι πέρυσι το χαμό με την Πάρνηθα και την Πελοπόννησο; Την Πάρνηθα, ήδη την έχτισαν και ησύχασαν. Σιγά τώρα μην ασχοληθούμε με τη χλωρίδα και την πανίδα. Να τα χτίσουν όλα να υσηχάσει το κεφάλι μας, αυτό λέω. Στην τελική, ας αφήσουν και λίγα δεντράκια να τα θυμόμαστε.Σιγά τώρα μην κάτσω να ασχοληθώ, να αφήσω τσάμπα τη βολή μου. Δέντρα είναι, θα ξαναβγούν.Κάθε χρόνο τα ίδια, ''τα δάση μας'', ''οι πνεύμονές μας'', σιγά τον πολυέλαιο...Άμα, όπως λεν, δεν έχει μείνει τίποτα πράσινο πια, πως κάθε χρόνο, βρίσκουν και καίνε; Εδώ σε θέλω μάστορα...Για αυτό σου λέω φίλε...Μόνο ο φραπές μετράει. Ο φραπές και η μυγοσκοτώστρα...Άρπα την μωρή, κωλόμυγα!

-Ακρίβεια; Ποιά ακρίβεια; Που την βλέπεις εσύ την ακρίβεια;Στα ύψη η βενζίνη; Τα μονοπώλια οργιάζουν; Σιιιιιγααα...
Μια ζωή με τρεις κι εξήντα τη βγάζαμε, τώρα θα τη βγάζουμε με δύο κι εξήντα. Ένα ευρώ φτηνότερα. Δεν πειράζει. Να σφίξουν λίγο οι κώλοι. Άντε από 'δω, που μου μάθατε όλοι στα λούσα μια ζωή. Κι αν δεν βγαίνεις, κύριος, ( κάτσε να πάρω άλλη μια τζούρα φραπεδιά ) έλεγα λοιπόν, αν δεν βγαίνεις κύριος, να πάρεις δάνειο. Κι αν δεν μπορείς να το αποπληρώσεις να πάρεις κι άλλο δάνειο, κύριος. Να δουλέψεις, κύριος, να τα βγάλεις. Στην ανάγκη, κάνε κι εσύ τη λαμογιά σου, να τα κονομήσεις χοντρά. Και τότε έλα να μου μιλήσεις για την ακρίβεια...Ρε, όσο η φραπεδιά, κάνει κάτω από δέκα ευρώ, μια χαρά είμαστε! Γαμώτο...μου ξέφυγε αυτή η μύγα...Μία σκοτώνεις, δύο άλλες εμφανίζονται. Σαν την Λερναία Σπέτσα, Υδρα, δεν θυμάμαι...Πάντα τα μπέρδευα αυτά τα δυο.

-Μην χολοσκάς. Σε λίγο αρχίζουν οι Ολυμπιακοί αγώνες και θα τα ξεχάσεις όλα καθώς θα βλέπεις τη Γαλανόλευκη να κυματίζει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου...Τι;;;; Ντόπες;;;Επειδή πιάσανε έντεκα αρσιβαρίστες, έναν κολυμβητη κι έναν δρομέα; Δεν φταίνε τα παιδιά και οι προπονητές τους. Η πουτάνα, η Σου Λι, φταίει. Κατάλαβες φίλε μου; Νόμιζουν οι Κινέζοι, ότι είμαστε μαλάκες και τρώμε κουτόχορτο. Ότι δεν θα τη βρίσκαμε την άκρη...Ρε, σε τα μας, ρε;;; Για να μη σου πω, ότι η Σου Λι, έκανε το deal με τον ΓερμανΟΤΕSiemens και ότι ο γκόμενός της, βάζει φωτιά στα δάση μας!!! Για ψάξτο λίγο και θα δεις! Αφού όλοι μας ζηλεύουν και θέλουν το κακό μας, τώρα θα μάθουμε τι κουμάσια είναι;;; Αλλά, δεν πειράζει, θα τους ξεφτιλίσουμε στους Ολυμπιακούς και θα βγάλουν όλοι το σκασμό!

Οι μόνες που δεν βγάζουν το σκασμό, είναι οι μύγες ρε γαμώτι...Πολλές μύγες ρε παιδάκι μου...Τόση ώρα που καθόμαστε, στη βεράντα και τα λέμε, με έχουν ταράξει...Ούτε τη μυγοσκοτώστρα φοβούνται, ούτε τίποτα...Μα που βρεθήκαν τόσες μύγες ρε γαμώτι...Που να οφείλεται άραγε; Εσύ τι λες, ρε φίλε;

- Δεν ξέρω.Ίσως είναι επειδή, μας έχουν πνίξει τα σκατά!